Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Παπανδρέου η διαχρονική ομιλία στις 10/6/2011

«…Και να πω και κάτι άλλο, γιατί είναι πολύ εύκολο να δικάζει  κανείς προθέσεις. Εγώ δεν το κάνω ποτέ στη ζωή μου και σέβομαι την καλή προαίρεση κάθε βουλευτή και κάθε πολίτη αυτής της χώρας και θέλω και εσείς αυτό να το σεβαστείτε, διότι ποιος δημοκρατικά εκλεγμένος Πρωθυπουργός οποιασδήποτε χώρας, θα ήθελε να βγαίνει με τον δίσκο για να μαζεύει λεφτά από άλλες χώρες; Και να τα ακούει κι από πάνω, να ακούει τα σχολιανά του;
Κανένας δεν το θέλει, και σίγουρα ούτε εγώ. Αλλά, αγαπητέ κ. Τσίπρα, εγώ δεν το κάνω για την πάρτη μου, το κάνω για την Ελλάδα, το κάνω για τον συνταξιούχο, το κάνω για τον εργαζόμενο, το κάνω για τη μικρομεσαία επιχείρηση, το κάνω για τον καταθέτη, το κάνω για τη νέα γενιά.
Σήμερα, πονάμε όλοι και θα πονάμε αυτά τα χρόνια που έχουμε μπροστά μας, τα δυο-τρία δύσκολα χρόνια. Αλλά θα ήταν πολύ πιο δύσκολα, αν δεν έτρεχα κι αν δεν τρέχαμε να πάρουμε αυτά τα χρήματα.
Θέλω να μου πείτε, αγαπητοί συνάδελφοι, με ειλικρίνεια κάποια στιγμή, γιατί το έθεσα και στους αρχηγούς των κομμάτων: Θέλετε ή όχι τα χρήματα αυτά;
Πέστε μου, πέστε το κ. Τσίπρα, τα θέλετε ή όχι; Πολύ καθαρά, όχι μισόλογα, θέλετε να τα διεκδικήσω αυτά τα λεφτά ή όχι;
Αν μου πείτε, «άντε  φτύσε τους» – τα λέω πολύ-πολύ λαϊκά – αλλά όλοι να το πούνε, όλοι μας να το πούμε εδώ, στη Βουλή, να το κάνω. Ξέρετε, πολλές φορές κι εγώ το ίδιο αισθάνομαι, ανθρώπινα λέω, «άει στο καλό με αυτούς που έχουμε πάνω στα κεφάλια μας».
Αλλά αυτή είναι υπεύθυνη στάση; Θα ήταν πολύ εύκολο να πω αυτό και να κάνω τον ήρωα και να αισθανθώ προς στιγμήν εθνική ανάταση.
Ξέρετε ποια θα ήταν η  επόμενη μέρα όμως; Ποια εθνική ανάταση  θα αισθανόμασταν την επόμενη  μέρα, που θα φεύγαμε από το ευρώ; Που δεν θα είχαμε να πληρώσουμε; Ξέρετε ότι το έλλειμμά μας σήμερα, όχι χθες, σήμερα είναι όσο ολόκληρη η μισθοδοσία όλων των δημοσίων υπαλλήλων.
Πολύ εύκολα, λοιπόν, λέτε να φύγουμε, και να τους πούμε να φύγουν. Την επόμενη ημέρα όμως, δεν θα είχαμε να πληρώσουμε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους μαζί. Αυτή θα ήταν η εθνική στάση, η πατριωτική στάση, κ. Τσίπρα;»
Και βέβαια, θα είχαμε χάσει μαζί με αυτό και τη μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε επιτέλους αυτόν τον τόπο, με τις λιγότερο επώδυνες διαδικασίες, διότι αυτές οι επώδυνες διαδικασίες είναι πολύ λιγότερο επώδυνες από ό,τι θα ήταν εάν είχαμε καταστραφεί.
Θέλω να θυμίσω τι συνέβη στην πατρίδα μας, όταν χάθηκε η λογική, όταν χάθηκε το μέτρο, όταν επικράτησε όχι δημοκρατικά ο λαός, αλλά όταν έγινε ο όχλος εργαλείο.
Εγώ είμαι υπέρ και των διαμαρτυριών και κατανοώ τη γνήσια αγανάκτηση πάρα πολλών πολιτών. Προσοχή όμως, στο ποιος προσπαθεί αυτό να το ποδηγετήσει, ώστε ο κόσμος που διαδηλώνει να γίνει εργαλείο στα χέρια κάποιων, πουλώντας εύκολα και ευχάριστα λόγια, για να δημιουργήσει διχασμό.
Σκεφθείτε, τι έγινε στην ιστορία, όταν αυτό συνέβη και μοιραστήκαμε στα δύο. Να θυμίσω την τύχη της Ελλάδας, όταν παραδοσιακές πολιτικές φατρίες της εποχής, μαζί με προύχοντες, τους προνομιούχους δηλαδή της εποχής της τουρκοκρατίας και τους πλοιοκτήτες, έφτασαν να δολοφονήσουν τον Καποδίστρια, επειδή έφτιαχνε κράτος, επειδή καταργούσε προνόμια, επειδή αποκαθιστούσε την κοινωνική δικαιοσύνη, επειδή έκανε μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, επειδή έβαλε φόρους;
Να σας θυμίσω τι έγινε  όταν ο Τρικούπης μίλησε για τη χρεοκοπία; Όταν προσπάθησε να βάλει  τάξη στη χώρα, όταν μίλησε για την  ανάγκη δανεισμού από το εξωτερικό; Και τότε, υπήρχαν δήθεν φιλολαϊκές πολιτικές δυνάμεις που πρωτοστατούσαν στον λαϊκισμό και αρνήθηκαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και ξέρουμε το αποτέλεσμα.
Να θυμίσω την τύχη της Ελλάδας το ΄20, όταν κάποιοι  πάλι ξεσήκωσαν το λαό εναντίον της  συμμαχίας του Βενιζέλου με τους Ευρωπαίους και φώναζαν «οίκαδε», όταν έριξαν την Κυβέρνηση και  έπεισαν τους πολίτες ότι τα δύσκολα πρέπει να τελειώσουν; Όταν επικράτησαν και πάλι τα εύκολα λόγια και οι ευχάριστες υποσχέσεις;
Να θυμίσω τι ακολούθησε, όταν η Ελλάδα χωρίστηκε στον εμφύλιο, ή όταν ήρθαν σωτήρες με τον νέο διχασμό μετά το ΄65, που υπονόμευσαν τη Δημοκρατία;
Κύριε Τσίπρα, κυρίες και  κύριοι συνάδελφοι, αρκεί να διαβάσουμε την ιστορία μας, για να δούμε  πολύ καθαρά, πόσο έβλαψε τη χώρα και πόσα χρόνια την πήγε πίσω, κάθε φορά που επικράτησε η έλλειψη ψυχραιμίας, η έλλειψη καθαρής ματιάς, τα ωραία και στρογγυλεμένα λόγια, ο λαϊκισμός, οι αφορισμοί.
Οι αφορισμοί, από τους οποίους, δυστυχώς, η παραδοσιακή Αριστερά δεν έχει ξεφύγει ακόμα. Μια παράταξη, μια παράδοση, που θα έπρεπε να είναι κριτική στη σκέψη, αλλά χρησιμοποιείτε αφορισμούς αντί της λογικής. Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος, η Ελλάδα πρέπει να αντέξει, μπορεί να αντέξει, για να αλλάξει και να αλλάξει και δημοκρατικά.
Αν από την άλλη, πρέπει να διεκδικήσω αυτά τα χρήματα, πρέπει αυτή η Κυβέρνηση να διεκδικήσει αυτά τα χρήματα – και τα διεκδικούμε κάθε τρίμηνο – αν νομίζετε λοιπόν ότι πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε σκληρά – και διαπραγματευόμαστε κάθε φορά σκληρά για τους καλύτερους δυνατούς όρους – τότε πρέπει να είμαστε συνεπείς στη μείωση του ελλείμματος και στις μεγάλες αλλαγές.
Αυτό το πρόγραμμα δεν είναι ευχάριστο, το μνημόνιο δεν είναι ευχάριστο, το φάρμακο δεν είναι ευχάριστο και η θεραπεία θέλει και αφοσίωση και συνέπεια.
Μην φανταστείτε ότι δεν αντιλαμβάνομαι ότι οι συμπολίτες μας περνούν δύσκολες στιγμές. Το ξέρω, είμαι δίπλα τους, όσο πιο πολύ μπορώ. Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες που περνάνε και οικογενειάρχες και μισθωτοί και άνεργοι και συνταξιούχοι. Όλοι όσοι βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται κι έχουν δύσβατο δρόμο μπροστά τους, αγωνιούν για το μέλλον, για τα παιδιά τους. Αλλά γι’ αυτούς παλεύουμε, κ. Τσίπρα.
Σήμερα η κοινωνία μας πληρώνει τα λάθη και τις αμαρτίες του παρελθόντος. Κάτι στο οποίο εσείς ποτέ δεν αναφέρεστε. Σαν να ξεκίνησε η ιστορία του σύμπαντος τον Οκτώβρη του 2009.
Θα περάσουμε από μια αναπόφευκτη δοκιμασία και πρέπει να κάνουμε κάθε τι για να μην πληρώσουν εκείνοι ή να πληρώσουν λιγότερο εκείνοι που πράγματι δεν έχουν ευθύνες, όπως είναι η νέα γενιά, για τις αμαρτίες και τα λάθη που άλλοι διέπραξαν.
Αυτές οι αγωνίες είναι  δικαιολογημένες και η αγανάκτηση είναι δικαιολογημένη. Αλλά κάτι όμως υπάρχει που μας έφερε εδώ.  Και δεν είναι ούτε το μνημόνιο, ούτε το μεσοπρόθεσμο, ούτε η αύξηση των φόρων. Είναι οι αμαρτίες, τα λάθη, το πολιτικό σύστημα που πρέπει ν’ αλλάξει – και αυτό πολεμάμε, που πρέπει να διώξουμε μακριά.
Αυτή την Ελλάδα πρέπει ν’ αλλάξουμε, για να μην χρειαζόμαστε καμία επιτήρηση, καμία δουλεία πάνω από το κεφάλι μας. Αυτό είναι το πατριωτικό καθήκον και αυτό το πατριωτικό καθήκον εγώ, και η Παράταξή μου, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, υπηρετούμε».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια που περιέχουν υβριστικές λέξεις και εκφράσεις θα αποσύρονται. Παρακαλούμε να αφήνεται τις θέσεις και τις απόψεις σας, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς και υβρεις.