Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Το τέλος της μαζικής παράνοιας

Όλη αυτή την περίοδο με το Κυπριακό δράμα σε εξέλιξη, καταρρίφθηκαν όλες οι εντός των τειχών θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με την διαχείριση μιας κρίσης χρέους και δανεισμού. Υποχώρησε η προ-μνημονιακή και μετά-μνημονιακή υστερία καθώς κατέστη σαφές σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικού φάσματος πως εύκολες λύσεις δεν υπήρξαν και ούτε θα υπάρξουν. Τώρα γίνεται πασίδηλο σε τι καθεστώς λειτούργησε η κυβέρνηση που το 2010(αφού προηγουμένως είχε πρωτοστατήσει στην δημιουργία του μηχανισμού) επέλεξε να πάρει την πολιτική απόφαση προσφυγής σε αυτόν.
 Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή,

«στήριξη» από Ρωσία και Κίνα δεν υπήρξε ποτέ. Μάλιστα την στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου όργωνε τον πλανήτη για να βρει λύση για την χρηματοδότηση της χώρας του, σε χαρακτηριστικό στιγμιότυπο αυτής της περιοδείας, ο πρόεδρος Πούτιν του έδειχνε τον δρόμο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ.Μάλιστα στην κουβέντα που άνοιξε ο Παπανδρέου περί
«πράσινης οικονομίας» δεν ευρέθη κανένα κοινό σημείο επαφής...Γυρίζοντας όμως τον κόσμο ανάποδα, ουσιαστικά ο Παπανδρέου εισήγαγε ένα νέο στυλ εξωστρεφούς πολιτικής μη γνώριμο μέχρι τότε στην ελληνική πολιτική κονίστρα. Ειδικότερα, ο προκάτοχος του αρεσκόταν στις διαπιστώσεις και στα ευχολόγια για δήθεν «θωρακισμένη οικονομία», την στιγμή που έβλεπε την κατάσταση και πριν φυσικά αποφασίσει να δραπετεύσει από την εξουσία στα μέσα μάλιστα της κοινοβουλευτικής του θητείας και χωρίς προφανή λόγο για μια τόσο πρόωρη προσφυγή στις κάλπες..Και όλα αυτά, την στιγμή που ο Πέτρος Δούκας είχε ήδη μιλήσει για διψήφιο έλλειμμα, για να «επιβραβευθεί» για αυτή του την δήλωση με την αντικατάστασή του στον ανασχηματισμό της 7ης Ιανουαρίου 2009…
Ο Παπανδρέου εκείνη την στιγμή-μετά δηλαδή τις εκλογές του 2009- λειτούργησε ως ο πολιτικός που θα επωμιζόταν λάθη και ανομίες ενός πολιτικού παρελθόντος που ούτε του ταίριαζε ούτε τον εξέφραζε, αδιαφορώντας φυσικά για το περιώνυμο
«πολιτικό κόστος». Μάλιστα πολλοί έχουν πει, πως σε διαφορετική συγκυρία ο Γιώργος Παπανδρέου θα ήταν ένας παντελώς διαφορετικός κυβερνήτης, μια άποψη δυνητική μεν, με αρκετή δόση αλήθειας δε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία… Το προφίλ όμως του Παπανδρέου, ήταν και είναι διαφορετικό και από αυτό του σημερινού Πρωθυπουργού, που την ώρα που «η Μεσόγειος φλέγεται» αυτός μάλλον κρύβεται αρκούμενος να τονίσει, πως στηρίζει τις αποφάσεις της Κύπρου. Μια στάση δηλαδή ξεκάθαρης πολιτικής υπεκφυγής σαν αυτή που κράτησε ο προκάτοχος του στην προεδρία της ΝΔ, όταν και είχε πει με αφορμή το σχέδιο Ανάν, το αμίμητο «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάς συμπαρίσταται.».Και με τον Σαμαρά φυσικά, οι αποστάσεις ήταν χαώδεις. Παρότι «ομόσταυλοι» στα πανεπιστήμια της Αμερικής, ο Σαμαράς σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φάνηκε να έχει μια πικρή και μικρόψυχη στάση στις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες της κυβέρνησης Παπανδρέου του 2009-2011 όταν και επιτεύχθηκε η μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή σε χώρα της ΕΕ, με όλο σχεδόν το κοινωνικό ιστό εναντίον της. Η πίκρα αυτή, εδραζόταν αν μη τι άλλο, στην πάγια πεποίθηση της ΝΔ και του αρχηγού της πως το πρώτο Μνημόνιο θα έπρεπε να αποτύχει, καθώς θα μαζί του θα συνέπαιρνε και την τότε κυβέρνηση. Λησμόνησαν και ακόμα λησμονούν όμως και ο Σαμαράς και η ΝΔ, πως με την τυχοδιωκτική τους στάση και το γινάτι τους για την κατάληψη της εξουσίας(όλοι ξέρουμε πόσο στοίχισε η εξαμηνιαία προεκλογική περίοδος του 2012) θα συμπαρέσερναν και την ίδια την χώρα.
Μάλιστα και πριν λίγες μέρες είδαν και οι ίδιοι τους βλοσυρούς
«τροϊκανούς» να τους «τραβάνε το αυτί» λόγω μη εκπλήρωσης των δημοσιονομικών στόχων και καθυστέρησης των προγραμμάτων εξορθολογισμού του Δημοσίου. Οι αντιπολιτευτικές κραυγές της περιόδου 2009-2011 περί «άλλου μίγματος» και «κακής διαπραγμάτευσης» τώρα πια μάλλον ως κακές φάρσες ακούγονται παρέα με τις ιδεοληψίες τύπου «Ζάππειο 1,2,3,33 κλπ…) Ο ακραίος λαϊκισμός που ενδημούσε ανέκαθεν στην ΝΔ, ακόμα και τώρα, δεν αφήνει τα στελέχη της να δουν καθαρά πως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων κανένα αντίκρισμα δεν μπορούν να έχουν χωρίς διαρθρωτικές κινήσεις όπως προβλεπόταν στο πρώτο Μνημόνιο. Βέβαια, αυτά ψιλά γράμματα ακούγονται σε μια πολιτική τάξη που υποκινούσε σε απεργίες και κινητοποιήσεις ολόκληρες παραγωγικές τάξεις, για προφανή μικροκομματική εκμετάλλευση. Προτού φυσικά συνομολογήσει υπό την πίεση των Ευρωπαίων, στην λύση της κυβέρνησης Παπαδήμου και προσχωρήσει σε μια πολιτική την οποία πριν από λίγο μετά μανίας κατακεραύνωνε(!!)
Αλλά και ποιος δεν στάθηκε απέναντι σε μια πολιτική αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και σε μια κυβέρνηση που πολιτευόταν χωρίς αύριο; Ποιος δεν χλεύασε και δεν λοιδόρησε(με προεξάρχοντα τα
«αμερόληπτα» ΜΜΕ) προσπάθειες πρωτοφανείς όπως το βαθμολόγιο των υπουργών και το opengov; Η κυβέρνηση Παπανδρέου κόμισε νέο ήθος και ύφος εξουσίας βρίσκοντας απέναντι σφοδρότατες αντιδράσεις. Και κυρίως ένα λαό αποχαυνωμένο, συνηθισμένο στον εύκολο πλουτισμό και εγκλωβισμένο στα μικροσυμφέροντα του.Πρόθυμο να ακούσει για κάθε είδους μεταρρύθμιση, αρκεί αυτή να μην περιλαμβάνει τον ίδιο. Την στιγμή λοιπόν που οι πολιτικές αποφάσεις του Παπανδρέου δικαιώθηκαν πανηγυρικά και τα ΑΤΜ δεν εξέδιδαν από το Μάιο του 2010, αέρα… κοπανιστό, ίσως είναι η στιγμή για μια πιο ψύχραιμη αποτίμηση. Αποτίμηση που θα καθαρίσει την λάσπη και θα αποκαταστήσει την αλήθεια. Αυτή η ώρα ίσως να είναι πιο κοντά από ποτέ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια που περιέχουν υβριστικές λέξεις και εκφράσεις θα αποσύρονται. Παρακαλούμε να αφήνεται τις θέσεις και τις απόψεις σας, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς και υβρεις.